Iedere zondag vieren we in onze kerk. Dat doen we met een Eucharistieviering of met een Dienst van Schrift en Gebed, behalve op de 4e zondagen van de maand in de zogenaamde groene tijd. Dat is in principe de periode tussen Pinksteren en de 1e Advent. Dan is er geen viering in onze kerk.
Om toch wat inspiratie mee te geven, ontvangt u een overweging. Wij hopen dat u op deze manier iets van de zondag kunt vieren (en wellicht viert u deze zondag online mee met de viering in de kathedraal).
De tekst is deze keer geschreven door pastoor Wim van den Berg.
Een goede en gezegende zondag gewenst en met hartelijke groet,
uw pastores
Evangelie (Marcus 6, 45-52)
In die dagen gelastte Jezus zijn leerlingen in de boot te stappen en alvast naar de overkant te varen, naar Betsaïda; intussen zou hijzelf de menigte wegsturen. Nadat hij afscheid van de mensen had genomen, ging hij de berg op om er te bidden. Bij het vallen van de avond was de boot midden op het meer, en hij was alleen aan land. Toen hij zag dat de leerlingen door de hevige tegenwind maar nauwelijks vooruitkwamen, hoe hard ze ook roeiden, liep hij tegen het einde van de nacht over het meer naar hen toe, en hij wilde hen voorbijlopen. Toen ze hem over het water zagen lopen, dachten ze dat hij een geestverschijning was en ze schreeuwden het uit. Ze hadden hem allemaal gezien en raakten in paniek. Maar hij sprak hen meteen aan en zei: ‘Blijf kalm! Ik ben het, wees niet bang.’ Hij stapte bij hen in de boot en de wind ging liggen. Zijn leerlingen waren helemaal van hun stuk gebracht. Ze waren niet tot inzicht gekomen door wat er met de broden was gebeurd, omdat ze hardleers waren.
Overweging
De leerlingen gaan in de boot, Jezus gaat niet mee. Dat is op zich al heel bijzonder want eigenlijk nergens in de bijbel gaan de leerlingen zonder Jezus op pad. Ze moeten als goede leerlingen nu eindelijk eens op eigen kracht met de Blijde Boodschap naar de overkant. Het evangelie van God moet namelijk de wereld in. Maar ze willen liever niet. Bang om alleen te gaan. Bang ook voor wat hen te wachten staat daar aan de overkant. Jezus moet ze min of meer er toe dwingen. En zelf gaat Jezus de berg op om te bidden. Hij gaat niet men hen mee. De leerlingen moeten leren om alleen te zijn op de wijde wereldzee. Straks zullen ze het ook alleen moeten doen.
En als ze dan in de boot zitten en de nacht valt – de duisternis staat voor leegte, voor het wegvallen van het vertrouwde, steekt wind op en wakkert aan, en ondanks hun inspanningen met roeien lukt het hen niet om vooruit te komen. Hun bootje wordt door de stormwind en de golven teruggeworpen. Zo komen ze er nooit! Zie je wel, ze hadden niet naar Jezus moeten luisteren. Ze hadden niet moeten uitvaren. En ze worden bang. En dat had toch niet gehoeven. Ze hadden toch al eerder meegemaakt dat wind en zee Jezus gehoorzamen. Die ervaring waren ze blijkbaar vergeten of ze waren zo bang dat ze er niet eens aan dachten. En Jezus weet dat ze hardleers zijn. Hij zegt dat hun ook.
Maar tegelijkertijd bidt hij ook voor hen. Hij bidt op de berg voor zijn vrienden beneden, die zich aftobben op het meer, ja uiteindelijk op de zee van het leven. En nu biddend op de berg beslist hij om naar ze toe te gaan. Hij ziet namelijk hun vruchteloos geploeter, hun gevecht tegen de elementen, de wanhoop in hun ogen. Ze redden het niet, hij moet naar ze toe. Al hun godsvertrouwen schijnen ze op de wal te hebben achtergelaten, het land waar hij hen nog niet zo lang geleden met brood en vis gespijzigd heeft, ten teken dat het hun nooit aan iets ontbreken zal.
Maar nu het dus tegenzit, de wind en het tij, ontzinkt hun weer de moed. En dan gaat hij echt naar ze toe en wandelt over de zee. Is dat niet heel herkenbaar voor ons? Op onze levenszee kan het ook zo tegenzitten. Een slecht bericht over je gezondheid of die van je dierbare, werk dat je dreigt kwijt te raken, de relatie met één van je kinderen die dreigt in het slop te raken. Of dat geknabbeld wordt aan je geluk of je weet je niet meer aanvaardt door je omgeving of wellicht twijfel je wel of God je wel ziet. Het kan behoorlijk stormen in ons leven. En is het dan Jezus, is het dan je vertrouwen in hem dat je toch ook weer gerust kunt worden, het besef hebben dat het ergens wel weer goed komt? Je hoeft Hem maar te volgen. Je vertrouwen dus in Hem stellen. Hij stelt niet teleur. En Jezus laat dat zien vandaag. Hij zegt: ‘Blijf kalm! Ik ben het, wees niet bang.’ Woorden die we voor ogen mogen halen wanneer we in angst verkeren, wanneer we onzeker zijn, wanneer we niet weten waar we het zoeken moeten. Wees niet bang, ik ben het, ik ben er, of om het met woorden uit het Oude Testament te zeggen: ‘Ik ben die is’. Dat is Jezus, Gods eigen Zoon, het vleesgeworden Woord, God zelf.
Gebed van de dag
U willen wij noemen bij uw naam, heilige God.
Wij danken U voor al uw weldaden.
Kom ons tegemoet in onze onrust,
wanneer wij twijfelen aan uw aanwezigheid.
Laat ons vertrouwen op de kracht die Gij ons schenkt
door onze Heer Jezus Christus, uw Zoon,
die met U in de eenheid van de heilige Geest
leeft en regeert in de eeuwen der eeuwen.
Amen